در این چند روز اخیر اعتقادم به دو چیز خیلی قویتر شد:
۱. اینکه به بچه اصلن نباید رو داد
۲. توفیق که نباشه زمین و آسمون را به هم بدوزی کار خوبه نمیشه
+ البته عدم توفیق از عواقب گناهانمون هم هست.
در این زمانه که عدهای عریانی و اشعار توهین آمیز و ضد انسانی خود را هنر میدانند (که حتی از لفظ هنر هم بیزارم کرده است) تو را بیشتر دوست میدارم. نخستین باری که تو را دیدم باورم نشد این پیرمرد رنجور همان حبیب الله معلمی است. همان حبیبی که حین کشاورزی خط مداحی انقلاب و دفاع مقدس را رهبری میکرد. شاید اگر اشعار حماسی تو نبودند هرگز صدای آهنگران تا این اندازه ماندگار نبود. حاج حبیب کاش نمیرفتی. ما هنوز به تو و به آن هنر حماسیات نیاز داریم. [خبر]