جبران خلیل جبران
یک شب که ضیافتی در کاخ بر پا بود مردی آمد و خود را در برابر امیر به خاک انداخت و همه ی مهمانان او را نگریستند و دیدند که یکی از چشمانش بیرون آمده و از چشم خانه خالی اش خون می ریزد.
امیر از او پرسید: چه بر سرت آمده؟
مرد در پاسخ گفت: ای امیر، پیشه ی من دزدی است، امشب برای دزدی به دکان صراف رفتم، وقتی از پنجره بالا می رفتم اشتباه کردم و داخل دکان بافنده شدم. در تاریکی روی دستگاه بافندگی افتادم و چشمم از کاسه درآمد. اکنون ای امیر، می خواهم داد مرا از مرد بافنده بگیری.
آنگاه امیر کس در پی بافنده فرستاد و او آمد، و امیر فرمود تا چشم او را از کاسه درآورند. بافنده گفت: ای امیر فرمانت رواست. سزاست که یکی از چشمان مرا درآورند. اما افسوس! من به هر دو چشمم نیاز دارم تا هر دو سوی پارچه ای را که می بافم ببینم. ولی من همسایه ای دارم که پینه دوز است و او هم دو چشم دارد، و در کار و کسب او هر دو چشم لازم نیست.
امیر کس در پی پینه دوز فرستاد. پینه دوز آمد و یکی از چشمانش را درآوردند.
و عدالت اجرا شد
اولین کامنت از طرف من هست
من حرف ها ی جبران خلیل جبرا ن رو خیلی دوست دارم البته زیاد کتاب هاش رو نخوندم محدود هست ولی حرف هاش رو تو خیلی از وب ها دیدم
ولی راستی باور کن دویدگی پیدا کردم بعد ؟؟؟؟؟؟؟
چرا دویدگی پیدا کردی!؟!؟!
خوشحالم که اولی!
منم که همینطور خیلی دوسش دارم! ولی خیلی دوست دارم کسی نظرشو درباره داستان بگه! چه برداشتی ازش میکنید؟