امسال برای نخستین بار تعمداً در راهپیمایی ۲۲ بهمن شرکت نکردم و البته دیگران را هم به عدم شرکت ترغیب کرده‌ام. تا جایی که نسبت به افرادی که شرایط فعلی خوزستان را باور نداشته‌اند و در راهپیمایی شرکت کردند انتقاد جدی دارم و حضور برخی همشهریانم در این راهپیمایی را هرگز یک افتخار و حماسه نمی‌دانم.
برای ادعایم چند دلیل دارم. اول اینکه ...
تستقطب محافظات إيران عددا كبيرا من السياح المحليين والأجانب سنويا وتحديدا في أيام عطلة رأس السنة الجديدة بما فيها محافظة خوزستان غربي إيران.
شاید از نظر خیلی‌ها یک گوشی 1200 نوکیا کم ارزش‌تر از اونی باشه که یکی حاضر بشه بخاطرش دو روز دوندگی کنه و پانزده هزارتومان هزینه شکایت پرداخت کنه. ولی این فرق می‌کرد. من همیشه از داشتن گوشی خودداری می‌کردم. کمتر پای کامپیوتر مینشستم. گوشی که برای اولین بار باعث شد نسبت به تکنولوژی علاقه‌مند بشم. و ازش روزانه استفاده کنم. گوشی که برای اولین بار من را با آدم‌هایی آشنا کرد که فکرش را هم نمی‌کردم. از روزی که پدرم (تقریبا همون دم دما که تازه ایرانسل رونق گرفته بود) این گوشی را به من هدیه کرد چند دقیقه هم نمیتونستم از خودم دورش کنم، نمیدونم شاید دزدِ می‌خواست بگه بعضی خاطرات را باید به فراموشی بسپارم. زندگی جدید شروع کنم. ولی اون نمیدونست این گوشی حکم خاطراتی را داشت که با روحم عجین شده بودند.
تا پیش از این هر کس وارد شهر «هزار و یک ملیتی» اهواز میشد شک می‌کرد اینجا جزو ایرانه! ولی در این یکی دو سال اخیر به قدری پرچم‌های قد و نیم قد در میادین عمومی نصب شد که بعله فهمیدیم که نباید از مسافرهای شهرستان دیگه به اهواز روادید بخوایم :دی
