یک پرسش از رییس جمهور: جامعه جهانی با ماست یا علیه ما؟

«... امروز در جایگاهی هستیم که هیچ کس در دنیا نمی‌گوید برای اینکه ایران حرف ۵+۱ را بپذیرد، باید تحریم‌ها افزایش یابد.

امروز دنیا می‌داند که با ایران تنها باید از راه گفت و گو، منطق و مذاکره کار را پیش برد و راهی وجود ندارد برای اینکه کسی بخواهد از مسیر یا ابزار دیگری استفاده کند.

امروز هیچ کس در دنیا تردید ندارد که ایران باید فناوری هسته ای از جمله غنی سازی را در خاک خودش داشته باشد و هیچ کس هم تردید ندارد که تحریم باید برداشته شود.

راهی که انتخاب کرده‌ایم که مسیر تعامل با دنیا است مسیر درستی بوده و پاسخ داده و بعد هم پاسخ خواهد داد.

هیچ راهی برای دنیا جز مذاکره با نمایندگان ملت ایران وجود ندارد و این راه مذاکره به توافق نهایی منجر خواهد شد.

بحث روی زمانبندی هاست که چه اقداماتی ما انجام دهیم و چه اقداماتی جهان انجام دهد.

باید حقوق هسته ای مان مورد اذعان و اعتراف جهانیان باشد که امروز بحمدالله چنین است.»¹

جملات فوق گزیده ای از سخنان حجت‌الاسلام حسن روحانی رئیس‌جمهور پس از پایان مذاکرات هفت روزه ایران با گروه ۵+۱، بوده است.

ایشان در سخنانشان ۷ مرتبه از لفظ «دنیا» و «جهان» استفاده کردند. و این تعداد دفعات تکرار، آن هم در این گفتگوی حساس و مهم احتمال خطا و اشتباه لفظی را کاملاً منتفی می‌کند.

براساس سخنان رییس جمهور، ایران در حال گفتگو با جهان است و سیاست دولت تعامل با دنیا است و البته جهان کاملاً پی برده دست یابی به انرژی صلح آمیز هسته ای حق مسلم ایران می‌داند.

به عبارتی دقیق‌تر از نظر رییس جمهور گروه ۵+۱ نمایندگان مردم جهان هستند و تعامل (بخوانید مذاکره) با همین ۵ کشور معادل است با تعامل با همه کشورهای جهان.

طبیعتاً وقتی اینگونه سخن گفته شود که گفتگو با گروه ۵+۱ به منزله تعامل با جهان است پیش از این باید پذیرفته باشد که ایران در حالت انزوا قرار دارد.

قطعاً رییس جمهور می‌دانسته چه می‌گوید و از عمد اصرار داشته‌اند که به مردم کشورمان القا کنند که ما در مقابل جهان قرار داریم و اکنون نیاز داریم که با دنیا دوباره گفتگو کنیم و رابطه برقرار کنیم.

حالا این گونه سخن گفتن یک تاکتیک می‌تواند باشد و یا عمق نگاه استراتژیک دولت جای بحث مبسوط دارد و لیکن در هر دو صورت این گونه سخن گفتن نمی تواند از موضع عزت و اقتدار باشد. این گونه سخن گفتن در شأن ریاست جمهوری ایران نیست.

در دوره ای که مردم جهان و خصوصاً مردم منطقه قدرت و جایگاه والای ایران را به وضوح می‌بینند سخنان رییس جمهور می‌تواند یک شکست مفتضحانه در عرصه دیپلماسی و سیاست خارجی ایران باشد.

حال باید پرسید چرا ایشان رسماً تمام کشورهای دوست و هم پیمان، و حتی کشورهایی که در تولید انرژی صلح آمیز هسته ای حمایت کردند را به حساب نمی‌آورند؟

در پایان بر سخن اخیر مقام معظم رهبری نگاهی بیاندازیم:

«اسم خودشان را میگذارند جامعه‌ى جهانى! آمریکا و انگلیس و فرانسه و چند کشور مستکبر، شده‌اند جامعه‌ى جهانى؛ این جامعه‌ى جهانى است؟ حدود ۱۵۰ کشور عضو غیرمتعهّدها که دو سال پیش در تهران جلسه داشتند، جامعه‌ى جهانى نیستند؟ نزدیک به پنجاه رئیس‌جمهور و رئیس‌کشور و رئیس‌دولت که در آن اجلاس به تهران آمدند و شرکتِ فعّال کردند، اینها جامعه‌ى جهانى نیستند؟ میلیاردها مردمى که در این کشورها زندگى میکنند، جامعه‌ى جهانى نیستند؟ همین چند کشور - آن هم کشورهایى که رؤسا از مردم خودشان غالباً منقطعند - جامعه‌ى جهانى‌اند؟ «اعتماد جامعه‌ى جهانى را جلب کنید» یعنى اعتماد ما را، یعنى اعتماد آمریکایى‌ها را! ما نمیخواهیم اعتماد آمریکا را جلب کنیم. ما اصلاً به اعتماد آمریکا هیچ احتیاجى نداریم. ما نیاز نداریم شما به ما اعتماد کنید؛ اعتماد شما به ما، هیچ اهمّیّتى براى ما ندارد. ما هم به شما اعتماد نداریم، مردمتان هم به شما اعتماد ندارند.»²

1. http://rouhani.ir/event.php?event_id=752
2. http://farsi.khamenei.ir/speech-content?id=28344

منش سیاسی مکتوب علیه الرحمه

جریان‌های سیاسی فعال داخل ایران به طور کلی به دو دسته تقسیم میشند: اصولگرا و اصلاح‌طلب.
سابق بر این اصلاح‌طلب‌ها را به سه دسته تقسیم می‌کردند: تندرو، میانه‌رو و کندرو. ولی واقعیتش را بخواید اصلاح‌طلب‌ها در اصل به دو دسته تقسیم میشند: اصلاح‌طلبان راست (غربگرایان درون نظام) و اصلاح‌طلبان چپ (غربگرایان خارج از نظام).
اصولگراها هم به سه دسته تقسیم میشند: اصولگرایان سنتی (به اصطلاح راست سنتی)، اصولگرایان تحول‌خواه (به قولی منش‌گرا) و اصولگرایان تندرو (بهشون بنیادگراهم گفته میشه). اصولگرایان تندرو که حول عنوان جبهه پایداری انقلاب اسلامی رسمیت پیدا کردند به دو طیف تقسیم میشند: پایداری طیف احمدی‌نژاد و پایداری طیف علامه مصباح. البته من سعی می‌کنم از هر کس و ناکسی که حرف حقی بزنه حمایت کنم و خودم را در هیچ جریانی محصور نکنم ولی متاسفانه علی‌القاعده بنده حقیر جزو پایداری طیف علامه مصباح بشمار میام!

+ لازم به یادآوری است اینجانب مطلقا خود را تبع، تابع و متبوع هیچ کدام از جریان‌های فوق ندانسته و به اولی از جبهه پایداری هم حمایت نکرده و نخواهم کرد. امضا: مکتوب/.

مر قانون یا مصلحت اندیشی!؟

نفس ها در سینه حبس! آیا هاشمی و مشایی تایید صلاحیت خواهند شد!؟

+ اگر شورای نگهبان مصلحت سنجی نکنه؛ مهر باطل شد بر پیشانی هاشمی زده میشه.

پدر ام القری

از میون همه این کاندیداها حقیقتش خیلی دوست داشتم که محمدجواد لاریجانی هم کاندید بشه، ولی این اتفاق مضحک شدنی نبود.

+ این اتفاق بدی نیست که برخی از اصلاح طلبان میانه رو خودشون را بالاخره از ضد انقلاب‌ها جدا کردند. البته خودشون را نجات دادند ولی چطور میشه بهشون اعتماد کرد؟ چه تضمینی هست که دوباره نزنند زیر همه چی؟

«با» و «بی»؛ مسئله این است...

در یکی دو ماهی که گذشت تحلیلات مختلفی در رابطه با اینکه چه کسانی کاندید خواهند شد و چه گرایش‌هایی خواهند داشت منتشر شد. شخصا فقط یک تحلیل نسبتا عمیق را قبول دارم و اون اینه که کاندیداهای انتخابات از دو دسته خارج نیستند:
  ۱. کاندید یا کاندیداهایی که با رهبری هستند (اصولگراها، پایداری و بعضی از مستقلین)
  ۲. کاندید یا کاندیداهایی که بی رهبری هستند (اصلاح طلبان، هاشمی، تیم مشایی و بعضی از مستقلین)

+ منظور از بی رهبری به هیچ وجه «ضد ولایت فقیه» نیست. بلکه مفاهیم؛ «پا به پای رهبر»، «جدای از رهبر»، «جلوتر از رهبر»، و «پشت سر رهبری» بودن است.
+ ظاهر کار اینه که کلیدواژه انتخابات مسائل دیپلماتیک و اقتصادیه؛ ولی به نظرم در حقیقت کلید واژه اصلی انتخابات همین با رهبری بودن خواهد بود. در این رابطه بیشتر خواهم نوشت.

یه حس مشترک و متناقض!

نسبت به اونهایی که دم از گفتمان سوم تیر میزنند همون حسی را دارم که نسبت به دوم خردادی‌ها دارم.

+ تعصب زیادی!

سازندگی = اصلاح طلب = اصولگرا

اعتبار ما عوام الناس بیشتر از این حرف هاست که بخوایم خودمون را به یک سری جریان‌های سیاسی خاصی منتسب کنیم. بلکه این جریان‌های سیاسی هستند که باید با هزار تا ادا و اطوار خودشون را به ما بچسبونند تا اعتباری به دست بیارند. مکتوب(ع)

+ چون کمتر میرسم جواب نظرات را بدم خجالت میکشم هی مطلب جدید بذارم |: