در تاریخ ایران اشخاص خیلی بزرگی زندگی کرده اند. ولی با یک دید میشه گفت که برای ایران دو دوره کاملا متفاوت وجود داره. دوره قبل از اسلام و دوره بعد از اسلام. من درباره شخصیت های بزرگ دوره قبل از اسلام اطلاعات زیادی ندارم همینطور که میدونم خیلی از شماها هم درباره این دوره اطلاعات زیادی ندارید! در دوران اسلام ظاهرا ایران بهترین دورانش رو گذروند. در ایران شخصیت های بزرگی تربیت شدند. اتفاقات خیلی مهمی رخ داد. از جمله رسم الخط عربی وارد ایران شد و همینطور که الان در مقابل چشماتون میبیند این متن با رسم الخط عربی (البته با اضافه کردن حروف گچپژ) تایپ شده. ادبیات و هنر در ایران بسیار گسترش پیدا کرد. از جمله اون ها شعر و شاعری از زبان عربی وارد ایران شد. شخصیت های منحصر به فردی تربیت شدند. از جمله شاعر حماسه سرا حکیم ابوالقاسم فردوسی (همان بر دل هرکسی بوده دوست/ نماز شب و روزه آیین اوست. گفتم اسمشون رو اوردم یک بیت هم ازشون نقل کرده باشم بی مناسبت نیست!) و شاعران دیگری از جمله حافظ شیرازی، سعدی، مولانا و دانشمندانی از جمله ابوریحان بیرونی، ملاصدرا و... که نکته جالب اینکه همه این ها رو جزو علمای دینی هم به حساب می آرند. مثلا حافظ یک شیخ عارف بوده فقط شعر هاش معروف شدند.

کلماتی که قرمز شدند عربی هستند. الان دقیقا چه حسی داری؟

به نظرت چرا باید اینطور باشه؟