وبلاگ میتونه آینه مجازی از دنیای واقعی افراد باشه. و شخصیت من میتونه همون شخصیتی باشه که در وبلاگ در ذهن بقیه ثبت شده. و این خیلی بده که وضعیت وبلاگ من از خود من خیلی بهتره.
آمد و رفتم دست خودم نبوده و نیست. خواسته من هم نبوده. و نیست. پیش میاد. و این پیش آمد های ساده شخصیت مجازی وبلاگم رو زیر سوال برده. چیزی که هست من اینجا را خیلی دوست دارم. و نمیتونم فراموشش کنم. و بیشتر از اون به شما ها خیلی عادت دارم. و نمیتونم دوستانی که در طی یک سال و نیم با من بود اند را فراموش کنم. با شما یک انسی دارم. ولی با این وجود گای از من نوشته های میبیند که هیچکدوم اون را نمیپسندید. ولی حقیقت اینه که این ها همون چیز هایی هستند که در ذهن من می گذرند. از من نخواید ساکت بشم. بذارید حرف هام را بزنم. و شما در مقابل ۲ کار میتونید بکنید. یا بی توجه بگذرید. چرا که نوشته ای در وبلاگ دور افتاده من به هیچ جای دنیا برنمیخوره. یا اینکه با دقت نقد کنید. تحلیل کنید. بحث کنید. شاید درهایی دیگری از حقایق بروی ما باز بشود.
+ بلاگفا قالب اصلیم رو پاک کرده و بم اجازه نمیده بذارمش. چکارش کنم؟
