پیرو مطالعه کوچه های بغلی و در تکمیل پست قبل لازم دیدم این را خدمتتان عرض کنم که من نمیفهمم چرا مشتاقیم همه چیز را تا این حد جدی بگیریم؟ چرا دنیای مجازی را محدود به وبلاگها و فیسبوک کردیم؟ چرا این همه اصرار داریم دوستان مجازی را واقعی بدانیم؟ البته منظورم آن دوستی هایی نیست که به دنیای واقعی پیوند خورده! نه! دوستی هایی که عمقشان به اندازه جواب ندادن یک کامنت باشد و سپس به قهر منجر شود نباید ما را تحت تاثیر قرار دهد. البته این خطاب به خود من هم هست که گاهی علاقه مند میشوم همه دوستی های مجازی به دنیای واقعی ام متصل شود. ولی دود این توهم به چشم خودمان خواهد رفت. دنیای مجازی ریشه در دنیای واقعی ما دارد قبول! دنیای مجازی بعضا به واقعیت ها متصل است قبول! ولی یادمان نرود که به سایه ها و به دنیای سایه ها دل نبندیم.

+ یادش بخیر وبلاگ دنیای سایه ها (:
+ البته واقعا بعضی دوستان مجازی خیلی نازنین اند *: