دیشب شبکه قرآن فیلم هر شب تنهایی را پخش کرد.
   سال ۸۶ وقتی این فیلم در مشهد فیلمبرداری می‌شد منم مشهد بود و از پشت صحنه این فیلم رو دنبال می‌کردم. در همون پشت صحنه فاصله‌ی لیلا حاتمی و حامد بهداد با روحیات و باورهای توده مردم شدیدا به چشم می‌خورد. چیزی که داستان فیلم هم از اون پر بود. واقعا این رو حس می‌کردم که سینماگران اصلا مردم رو نمی‌شناسند و به سختی می‌تونستند با مردم رابطه برقرار کنند. و جالب بود که اکثر اون مردم این سینماگران رو نمی‌شناختند و اونها رو به چشم یک غریبه می‌دیدند. الان که سینماها با بحران مخاطب مواجه شده فکر نکنم کسی باشه که انکار کنه.
   سینمای پر زرق و برق و پر از تجمل که روز به روز به فرهنگ غرب نزدیک‌تر میشه و از فرهنگ ما دورتر.
   هر چند که با اقدام فراقانونی حوزه هنری مخالفم ولی واقعا دلم برای دیدن فیلم‌های تحریم شده تنگ نمیشه. سالی دو یا سه فیلم درست میشه که اگر نبینیشون ضرر کردی و اکثر فیلم‌ها اگر ببینیشون ضرر کردی.
   کاش این سینمای خودپرست ما روزی احساس وظیفه پیدا کنه که نسبت به همه‌مردم پاسخگو باشه. و برای مثال بگه که این فیلم‌های فعلی، چه ارتباطی با من نوعی از اهواز داره؟