گاهی وقتا خواسته یا ناخواسته مجبور میشی بعضی آدما را بسپاری بفراموشی. خودت را سرگرم هزاران کار می‌کنی و طوری خودت را نشون می‌دی که اصلا انگار هیچوقت نبودند و کاملا فراموششون کردی. ولی یه ساعت‌هایی برای آدم پیش میان که با تمام وجود حس می‌کنی همونها بخش از تاریخ و گذشته زندگی تو هستند و خودت را نمی‌تونی فراموش کنی. چون بخشی از درون تو هستند.

+ حس غریبیه. دلتنگی رو میگم...