o|O

تقریبا تو صددرصد فیلمهای ایرانی یک صحنه کلیشه‌ای هست که هر وقت میبینم دوس دارم همین کنترل رو رو سر کارگردان خورد کنم؛ صحنه‌ای که انجام دادنش در دنیای واقعی برابره با بی‌ادبی و بیشعوری ولی تو فیلم‌ها نمیدونم معنیش چیه! و اون اینه که دو نفر با هم حرف میزنند در حالی یکی چند قدم جلوتر و پشتش کرده به اون شخص دیگه. آخ آخ اینقد از این صحنه‌ها بیزارم...

+ یه چی تو مایه‌های این

نارنجی پوش

 تجربه خوبی بود تماشای فیلم نارنجی پوش. دیدن این فیلم را به همه آنانی که سنگ "جدایی" را به سینه میزنند توصیه میکنم. این فیلم با همه مردم، خصوصا با سبزپوشها سخن بسیار دارد. اینکه ای فلانی لباس نارنجی به تن کن، پاکی را از خانه خود، که ریشه توست آغاز کن. مبادا به غرب فرار کنی! که آنجا بسیار سرد است. بعد کوچه کوچه های شهرت را تا آنجا که میتوانی پاکیزه کن. ضمنا! به جای آنکه عیب های مردم را به خودشان سرکوفت کنی، ذوق و شوقشان برای پاکیزه کردن شهر را ببین! ببین…