تحریم کردن سابق بر این شوخی بردار نبود. اینکه یه نفر بخاطر مصالح شخصی و قبیلهای مثلا دیدن فیلم شور شیرین را تحریم کنه بیشتر به طنز شبیه تا یک تحریم واقعی. تحریم براساس دین بیشتر توجیه پذیره.
در سال ۱۳۰۷ وقتی که قرار شد امتیاز تنباکو به بریتانیا واگذار بشه ایران با یک تهدید جدی اقتصادی و فرهنگی روبرو شد. در همون ابتدا حدود دویست هزار انگلیسی وارد ایران شدند. و هنگام ورودشون هزاران مراکز فساد وارد ایران شد. و بالاتر از این احتمال زیادی هم میرفت که ایران به طور کامل مستعمره بریتانیا بشه. که بلافاصله با تحریم تنباکو توسط مراجع تقلید مواجه شدند. و این تحریم سرآغاز جنبشی شد که تمام برنامههای غلط حکومت رو بهم ریخت. و نهضتی رو راه انداخت که عاقبت به نهضت مشروطهخواهی منتهی شد.
+ به نظرتون اگر شرایطی پیش بیاد که دوباره مراجع تقلید قلیان و تنباکو را تحریم کنند آیا یک جنبش عمومی ایجاد میشه؟